نام اصلی روستای مهرآباد «حسین‌آباد» و در تملک حاجی میرزا آقاسی صدراعظم محمد شاه قاجار بود. حاجی میرزا آقاسی، حسین‌آباد را به ناصرالدین شاه هدیه کرد و بعد از مدتی جزو مهریه عصمت‌الدوله، دختر شاه و همسر «دوست‌محمدخان معیرالممالک» شد و نام مهرآباد را بر آن گذاشتند. اما بعدها به مناسبت خرج‌های بی‌رویه دوست‌محمدخان، مهرآباد به گرو رفت و از تملک خاندان معیرالممالک خارج شد. دادخواهی «دوست‌علی معیری» پسر دوست‌محمدخان نیز نزد رضاشاه بی‌فایده بود و به خاطر بی مهری خویشاوندان، چنان آزرده شد که دست از مهرآباد کشید.
چندی بعد، در یکی از روزهای سال ۱۲۹۶ شمسی و در اواخر جنگ جهانی اول، مردم تهران برای اولین بار شاهد پرواز هواپیما در فراز آسمان بودند. این هواپیما به صورت قطعات مجزا، از روسیه و از طریق بندرانزلی به وسیله اتومبیل به تهران حمل شد و پس از سوار کردن قطعات، توسط خلبان روسی بر فراز تهران و در ارتفاع پایین پرواز کرد و چون در آن زمان محلی به عنوان فرودگاه در تهران وجود نداشت، خلبان در محل امور خارجه تهران (میدان مشق) فرود آمد.
سال‌ها بعد و به دنبال پیشرفت سریع صنعت هواپیمایی، در بهمن سال ۱۳۰۴ در دوران سلطنت رضاشاه حق انحصاری هواپیمایی به شرکت هواپیمایی آلمانی یونکرس (Junkers) واگذار شد و ۲۲ سال بعد و پس از تأسیس باشگاه خلبانی، با ۲۰ فروند هواپیما در سال ۱۳۱۷، عملاً فرودگاه مهرآباد به دست آن‌ها تاسیس شد.
در سال ۱۳۲۵ اولین گروه خلبانان نیروی هوایی به آمریکا اعزام شدند و پس از آن نیروی هوایی در سال ۱۳۲۸ با هواپیمای T.86 و F.33 در مهرآباد شروع به کار کردند. رشد هوانوردی و عضویت ایران در سازمان ایکائو منجر به رشد روزافزون صنعت ترابری هوایی مسافری و باری در فرودگاه اصلی ایران یعنی مهرآباد شد.
در سال ۱۳۳۷ هجری خورشیدی اسکناس‌های دویست ریالی ایران با نمایی از فرودگاه مهرآباد چاپ و منتشر شد.
از کسانی که در ساخت و توسعه پایانه‌های بین‌المللی این فرودگاه نقش اساسی ایفا کردند می‌توان «ویلیام پریرای آمریکایی» را نام برد که به همراه چند شرکت دیگر در سال ۱۹۷۲ به فرودگاه چهره‌ای جدید بخشیدند. مرکز آموزشی هلیکوپترهای بل نیروی هوایی در تهران را نیز همین گروه طراحی کرد.
